Ik blijf mij toch verbazen

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer met mijn belevenissen! Het is deze keer weer een heel lang verhaal dus ga er maar weer even voor zitten;) Afgelopen zondag hebben we een gezellige teambuildings-dag met de theatergroep gehad. Vroeg in de ochtend was Fatou naar de markt geweest om inkopen te doen voor de lunch. Ook had ze alle kookspullen naar het strand gesjouwd zodat ze daar kon koken. Toen wij daar rond 12.00 aankwamen had zij er dus al een paar uur opzitten. Marlies en ik konden helpen met wat groente schoonmaken en met de rijst sorteren, wat een klus is dat! Ze kijken de hele bak met rijst na en halen alle rijstkorrels die niet goed zijn, bijvoorbeeld de harde rijstkorrels die nog in hun vliesje zitten, steentjes en beestjes eruit. Alleen hiermee ben je zeker al een uur bezig… Het duurde dan ook minstens vier uur voordat we konden eten. Tussendoor werd er wat gevoetbald en hebben we met een frisbee overgegooid. Toen het eten klaar was had iedereen behoorlijke trek! Het eten werd verdeeld over een aantal schalen waar groepjes mensen omheen gingen zitten om uit te eten. Na het eten besloten we nog een spelletje te doen, een milde vorm van rugby. Dit was een geslaagd spel, voornamelijk de jongens vonden het erg leuk. Ook werden de djembee’s weer tevoorschijn gehaald, erg gezellig! ’s Avonds heb ik heerlijk een tijdje zitten skype met thuis. Wat is het fijn om iedereen dan even te zien en te spreken. Ik heb de grote kerstboom bij mijn ouders in huis zien staan, leuk leuk! Ik heb het al meerdere malen beschreven, maar het is echt niet voor te stellen hier dat bij jullie de kerstperiode in is gegaan.

Maandag was de laatste dag voor Marlies, Peter, Edwine en Dennis. De week is voor mijn gevoel echt voorbij gevlogen! Het was een erg gezellige week. Ook de drie weken met Marlies zijn als een speer voorbij gegaan! We hebben het erg gezellig gehad en over van alles en nog wat zitten kletsen, het voelde heel vertrouwd en vanaf moment één tot het einde goed. Het was een raar idee dat ze weg zouden gaan en stiekem zag ik er wel een beetje tegenop omdat ik verwachtte ergens later die week in een dipje te komen, maar ik wist ook zeker dat het niet lang zou duren. Ik heb dankzij Marlies zo mijn draai hier gevonden in de eerste drie weken en zoveel mensen leren kennen dat ik het volste vertrouwen erin heb dat de komende vier weken een geweldige ervaring zullen worden.

Toen ik dinsdagochtend wakker werd regende het! Dat viel even tegen.. In mijn ‘eentje’ voelde het een beetje als deel twee van mijn avontuur. Ik had besloten van kamer te wisselen omdat ik de eerste weken in een kamer had geslapen met twee één-persoonsbedden en een wc die zeer slecht doorspoelde en Marlies op een kamer sliep met een tweepersoonsbed en een beter doorlopende wc. Ik had dus dinsdag ochtend weer een cleaningday;) Iedereen die ik dinsdag tegen kwam vroeg even naar Marlies en als ik vertelde dat ze terug naar Holland was liet iedereen mij weten dat ik altijd kon bellen of langskomen, erg lief! Gelukkig werd het ergens in de middag weer droog en scheen volop de zon weer. ’s Avonds heb ik de rummikub mee naar de compound van Sally genomen, hier keek ze zo naar uit! We hebben een aantal spelletjes gespeeld en ben toen door een aantal jongens van de compound naar huis gebracht want als het eenmaal donker is, is het niet zo verstandig om als blanke meid met je tas over straat te lopen. Gelukkig kan ik ook hiervoor altijd vele mensen bellen om te vragen of ze mij op willen halen en thuis willen brengen. Voor hun is dat dan al snel een loopje van 45/60 minuten, maar ze doen het graag

Woensdagochtend ben ik naar de basisschool gegaan en heb ik een ochtendje meegedraaid in een klas voor disable children zoals ze dat zelf omschreven. Ik had van te voren geen idee wat voor ‘soort’ kinderen er zouden zijn. Ik werd die ochtend om 8 uur wakker (ja ik had mij bijna gewoon verslapen) en zou om 9 uur op de school zijn. Snel ging ik mijn bed uit om mij klaar te maken en liep naar de school. Ik hoorde de schoolbel al ringen en een jongetje kwam met een sprintje voorbij. Uiteraard had hij nog wel even tijd om gedag te zeggen en naar mijn naam te vragen en sprintte vervolgens weer verder. Aangekomen in de klas was er één jongetje. Ik had het idee dat hij niet heel veel achter liep op zijn leeftijdsgenoten alleen niet kon praten en een misvorming in zijn gezicht had. Ik ben maar met hem begonnen een puzzel te maken. Een docent kwam vertellen dat de docent van deze klas de kinderen aan het ophalen was en dat ze er zo aan zou komen. Na een uur kwam ze met vier kinderen binnen, had ik daarvoor die ochtend zo zitten haasten... Ze excuseerde zich want de buschauffeur had zich vergist in de dag dus was vanochtend niet op tijd. Twee uurtjes waren er nog over om “dagbesteding” te bieden. Elk kind kreeg individueel een werkje, variërend van een kleurplaat, memorie tot een pop om mee te spelen. Ik had het idee dat het niveau onderling erg verschilde. Er zaten kinderen tussen die duidelijk een geestelijke handicap hadden, maar er was ook een meisje dat niet kon praten en doof was, maar verder niets mankeerde. Het was een pittig meisje met een sterk karakter. Ze was de hele ochtend alleen maar aan het lachen, erg leuk om te zien. Om 12.00 kregen ze een half broodje en wat limonade en toen was het alweer tijd om naar de compound terug te gaan. Deze kinderen gaan één keer per week vier uurtjes naar “school”. Elke woensdag, donderdag en vrijdag wordt er les/dagbesteding gegeven, maar elke dag zijn er andere kinderen. Ik heb ook nog even met de docenten zitten kletsen. Hun vertelde dat het bijzonder is dat deze klas nu bestaat en dat er nog veel meer kinderen zijn die naar school zouden willen, maar dat ouders regelmatig besluiten hun gehandicapte kinderen thuis te houden om geld te besparen. In hun ogen kunnen deze kinderen vaak niets bereiken en besteden ze hun geld liever aan voedsel of aan een normaal kind omdat er nou eenmaal niet veel geld is. Bij mijn vertrek werd ik wel tien keer bedankt en uiteraard uitgenodigd om altijd nog een keer terug te komen. Zo vriendelijk en open zijn de mensen hier!

Bij mijn kamer kreeg ik een telefoontje van thuis, Wouter belde om te vertellen dat hij geslaagd is voor zijn rijbewijs jeeh! Super goed! Nogmaals gefeliciteerd

Die middag ging ik lunchen/avond eten bij Sally op de compound. Uiteraard hebben we weer even rummikub gespeeld, ze vindt het echt helemaal geweldig en zou het de hele dag kunnen spelen. Ergens deze week zal ik proberen om meer mensen het te leren van de compound zodat ze het ook met hen kan spelen. Na de lunch had ik een meeting met de theatergroep. Helaas was de opkomst weer matig waardoor ik weinig heb kunnen doen. Volgende week hebben ze vakantie, ik hoop dat ik dan twee weken met ze kan knallen want tot nu toe schiet het nog niet erg op. Meerdere gesprekken hebben Marlies en ik al met ze gehad en hun ook gewezen op hun verantwoordelijkheid dat ze “ja” hebben gezegd om een karakter te willen spelen in de film en daarmee tijd en energie in het script te stoppen. Tijdens zo een gesprek komt ook duidelijk naar voren dat ze ook echt wel willen, maar er is altijd wel iets waardoor ze er niet konden zijn…Ook geven ze allemaal aan dat ze in de vakantie meer tijd zullen hebben en dat ze ons versteld zullen laten staan hoe ver ze zijn als ik terug ga naar Nederland, we vertrouwen daar dan maar op, veel meer kunnen we toch niet doen…

Toen ik terug kwam op de compound zag Sally dat mijn voeten nogal vies waren. Ze had hier eerder al een keer wat van gezegd, maar besloot nu zelf mijn voeten te gaan wassen. Het was achteraf echt een fotomomentje geweest! Helaas lag die nog op mijn kamer en is het dus niet vastgelegd. Maar om een beetje een beeld te krijgen: ik zat op een mini houten krukje ongeveer 15 cm van de grond met mijn voeten in een grote bak met water. Ze pakte de head en shoulders erbij, dit had ze ooit van iemand gehad en werkte voor bijna alles gaf ze aan, en begon te boenen. Ik lag uiteraard helemaal gevouwen van dat gekriebel onder mijn voeten en als ik mijn lach in kon houden zat ik wel op mijn tanden te bijten want echt zachtjes ging het niet. Maar eerlijk is eerlijk, mijn voeten waren weer helemaal schoon!

Ik blijf mij toch verbazen over het compound leven…Er wordt hard gewerkt en ook de jonge meisje helpen mee om water uit de put naar de buiten wc/badplaats te sjouwen. De kleine kinderen zorgen voor de nog kleinere kinderen en spelen met elkaar. Er wordt onderling regelmatig een tik uitgedeeld, soms als grapje en soms als straf. Bijna de hele dag staat de radio op een vrij hard volume aan, maar ik heb niet het idee dat ze er echt naar luisteren. Er komt meer gepraat en gekraak uit de radio dan muziek. En de meeste keren staat de frequentie ook niet goed waardoor je twee zenders half door elkaar hoort…Daarnaast zijn ze het grootste deel van de dag bezig met koken, wassen, was uithangen en de was opvouwen. Op de compound zijn een aantal plastic tuinstoelen. Wanneer ik aankom wordt er altijd een stoel gebracht of staat er iemand voor mij op. Er lijkt een soort rangschikking te zijn in wie het meeste recht heeft om op de stoelen te zitten. Het lijkt wel of de compound oudste bovenaan die rangschikking staat en daarna ik. Daarna komen de volwassen mannen en vervolgens lijkt het op leeftijd te gaan. Het eten is ook altijd een mooi moment om te bestuderen. Mannen en vrouwen eten apart. Er wordt een grote schaal met eten in het midden gezet en ze gaan er met zijn alle omheen zitten. Er wordt met hun handen gegeten en met hun handen maken ze balletjes van de rijst. Deze rollen ze op een bepaalde manier over hun hand en zo hun mond in, heel bijzonder. Er is bijna nooit onenigheid over wie welk deel uit de schaal eet, ik vraag mij af of daar ook regels over zijn?? Als je naar zo een schaal kijkt zit er naar verhouding weinig groente en vis/vlees in dus ik zou denken dat daar wel eens onenigheid over kan zijn, maar tot nu toe heb ik dat nog niet gezien. Verder loopt er een kleine jongen op de compound rond die vernoemd is naar de man van Marlies; Peter. Het is een ondeugend jongetje die aandacht van blanke mensen maar al te leuk vindt. De laatste dagen zit hij constant over mijn benen te wrijven en met grote ogen mij aan te kijken, te komisch! Ook de halve compound ligt er dan om gevouwen. ’s Avonds hebben we op de compound met 25 mensen Madagaskar gekeken. Het is te hilarisch om te zien hoe dubbel ze liggen van de film en hun lach is behoorlijk aanstekelijk.

Gisteren had ik een rommel dagje. Ik was in de ochtend met Sally en Fatou van de compound (een andere Fatou dan van de theatergroep, heel verwarrend maar velen hebben dezelfde naam. Hierop hebben ze bedacht om ook een tweede naam te geven dus je stelt je hier altijd voor met je eerste en tweede naam en dan hebben de meeste ook nog een bijnaam. Niet zo gek dus dat ik nog druk aan het oefenen ben met al die namen!) naar een homeopathische dokter. We hadden haar via een van de theaterleerlingen ontmoet en in contact met elkaar gebracht omdat Fatou erg last heeft van astma. De homeopathische dokter is een vrouw uit Zweden en geeft hier les aan jongeren in homeopathie en behandeld ook tegelijkertijd (gratis) mensen.

Toen ik terug was op mijn kamer werd ik nog uitgenodigd een paar compound’s verderop bij een Nederlandse vrouw om even iets te bespreken en heb daarna een douche genomen en ben naar de compound van Sally gegaan. Hier waren wel 20 jongens die terug kwamen van het vissen, kwamen lunchen en weer terug de zee op gingen. De meeste wilde een gesprek met mij aangaan maar spraken alleen Gambiaans en sommige Frans dus dat was een kort gesprek haha. Uiteraard heb ik met Sally weer een potje rummikub gespeeld. Rond 15.00 werd ik ineens heel misselijk. Ik had die dag nog niet heel veel rare dingen gegeten; een broodje en een grapefruit (misschien ben ik er wel allergisch voor Edwine mijn lippen leken ook wel in brand te staan haha). Ik besloot om een klein beetje rijst te eten en nog een halve liter water achterover te gooien. Rond 16.oo ging ik naar de theatergroep. Na 60 minuten wachten was er niemand en had ik één afmelding!!! Ik besloot niet langer te wachten en liep terug naar mijn kamer. Op de terugweg begon ik ineens te balen en kwam mijn dipje op zetten. Even was ik klaar met iedereen die “hallo” naar mij riep, zat te lachen of mijn hand pakte. Ook al het zand leek ineens heel vervelend. Toen ik juist op dat moment een lieve sms van Vincent kreeg brak ik even. Ik besloot om niet te lang in het dipje te blijven hangen en zette een muziekje op. Aangekomen op mijn kamer pakte ik wat spulletjes bij elkaar (onder andere lipgloss, haar elastiekjes, zeepjes, bellenblaas, wat snoepjes, kleding en het roze jasje, de broek heb ik laten liggen en geef ik later aan iemand anders Marlies;)) en vulde nog een plastic zak met lege waterflessen en besloot wat dingen uit te gaan delen. Niets is fijner om de mensen blij te zien met wat simpele spullen. Ik liep een compound op en vroeg of ik ze misschien kon verblijden met wat spullen. Uiteraard zeiden ze al ja voordat ze überhaupt wisten wat erin zat. Je kunt hier zo gemakkelijk de mensen blij maken, bijvoorbeeld met de lege waterflessen. Deze gebruiken ze voor de kinderen die naar school gaan of om kruiden met water in te mixen. Toen ik terug liep zag ik ze direct alle spullen nogmaals bekijken, verdelen en lachen. Heerlijk, ik was gelijk weer over mijn dipje heen en liep met een smile terug naar mijn kamer. Ik heb in een relaxte stoel zitten lezen, ja echt! Laura is vrijwillig begonnen een boek te lezen! (Dit heb ik de afgelopen 10 jaar misschien één keer vrijwillig gedaan..). De misselijkheid was gelukkig afgezwakt, maar al snel kwam daar koorts voor terug. Ook had ik enorme hoofdpijn en deden ineens al mijn spieren zeer, vooral in mijn benen. Ik besloot op tijd naar bed te gaan, maar helaas was afgelopen nacht drama! Ik ben vele keren wakker geworden en voelde mij erg rot, op zo een moment verlang je echt om in je eigen bedje thuis te liggen!

Halverwege de ochtend leek de koorts weg te zijn en de hoofd en spierpijn minder te zijn. Met Sally ben ik vandaag eropuit geweest naar Sang Jang, dat is drie dorpjes verderop. Om 10.00 had ik met haar afgesproken, rond 11.00 was ze klaar om te vertrekken, het is hier ook één pot nat in Gambia…We stapte voor de compound in een bustaxi, bij de visafslag stapte weer over op een andere bustaxi en in Sang Jang stapte we weer over in een gewone taxi. Vooral deze laatste reed als een idioot over de hobbelige zandwegen. Aangekomen op de plek van bestemming liepen we langs de plekken waar vis lag te drogen. Ik wist van te voren niet precies wat er in Sang Jang te beleven viel, maar dit viel mij een beetje tegen. Er stonden vele tafels, maar op een paar lagen vis en meer dan 15 mensen liepen er niet rond. We liepen via het strand naar een strandtentje en hebben daar wat gedronken. Hier kon ik mijn ogen uitkijken naar alle oude, en vaak niet al te knappe, Europeanen (voornamelijk vrouwen, maar ook een aantal mannen) met de veel te jongen Gambianen! Toen we weer terug gingen liep ik langs een souvenirs-tentje waar ik opnieuw mijn onderhandeling-skills kon tonen. Eigenlijk wilde ik doorlopen omdat ik bij voorbaat al geen zin had in dat gezeur over geld, maar besloot de onderhandeling toch maar aan te gaan. Uiteindelijk had ik voor mijn gevoel een best goede deal gemaakt, maar het kan uiteraard niet anders dan dat ik weer veel te veel betaald heb. Naja ik ondersteun de Gambiaanse economie zal ik maar zeggen;). Ondertussen was het bijna 14.00 en lag alles stil, om 14.00 wordt er een half uur gebeden. Er zat dus niets anders op dan een half uur te wachten. We besloten alvast in te stappen in een bustaxi zodat we om 14.30 direct zouden kunnen gaan rijden. Uiteraard zat het busje prop vol. Ik kreeg een baby van een aantal maanden in mijn schoot geworpen. Als kinderen namelijk op schoot zitten mogen ze gratis meereizen, maar de moeder had ook nog een ander kind bij zich dus moest er eentje kwijt. Ik weet niet of het kwam doordat ik afgelopen nacht niet zo lekker was geweest, maar ineens leek het weer of ik alle geurtjes extra sterk rook terwijl ik het gevoel had er juist een beetje gewend aan te zijn. Ik was dan ook heel blij toen ik uit kon stappen en naar mijn kamer liep en een heerlijke (koude) douche kon nemen. Oh wat was ik blij met mijn ritualsdoucheschuim, heerlijk!

Al met al vermaak ik mij dus prima in mijn eentje hier en heb mijn draai gevonden met al die lieve mensen om mij heen! Ik geniet nog steeds volop!

Liefs