Wat maak ik toch veel mee in een paar dagen!

Ik heb twee verhalen in 1x. Het eerste verhaal had ik al een aantal dagen eerder geschreven, maar lukte niet om te posten dus vandaar dat die nu héél lang is, succes;)

Wat is het genieten om al de reacties op mijn blog te lezen en heerlijk om te horen hoe het thuis gaat! Voor iedereen die mij wil bereiken is facebook het makkelijkste, want mijn hotmail doet het hier niet. Het is pas een paar dagen later, maar ik heb alweer zoveel om te vertellen dat ik weer een blog voor jullie heb geschreven;

Ondertussen ben ik bijna een week in Gambia. Voor mijn gevoel zit ik er al veel langer omdat ik al zoveel heb meegemaakt en het al zo vertrouwd voelt. Toch blijf ik ook van de ene in de andere verbazing vallen. De cultuurverschillen zijn zo groot en liggen soms zo ver van de Nederlandse cultuur vandaan. Sommige cultuurverschillen kan ik makkelijk accepteren en toepassen zoals bijvoorbeeld het eten en de iets andere slaapplaats. Ook de insecten vallen mij alles mee, ik slaap onder een klamboe maar hoef hem ‘s avonds niets extreem te checken of er misschien een mug in zit. Ook het klimaat kan ik makkelijk aan wennen (het is hier lekker warm, wel zo warm dat ik minimaal 2x op een dag wil douche, maar prima uit te houden). Verder ben ik nog niet heel ernstig verbrand!!! En ook de koude douche valt mij alles mee. De drukte van alle mensen en de kinderen die naar je schreeuwen en mannen die roepen begin ik langzaam aan te wennen. Ik merk dat ik mij er een beetje voor kan afsluiten en heb geleerd dat als je maar lief blijft lachen ze ook niet snel boos worden. Wel hebben we gemerkt dat we hierdoor mensen negeren die we eigenlijk kennen, maar omdat er zoveel mensen naar ons roepen kijken we eigenlijk standaard niet meer om. Dit heeft al een keer voor problemen gezorgt en meerdere malen voor de reactie: “ ik riep jullie wel 3x maar jullie liepen gewoon door”. Behalve begroeten en hallo schreeuwen vragen ze regelmatig naar je naam. Buiten het dorp noemen Marlies en ik ons al Truus en Miep, gewoon omdat we soms een beetje moe worden van onze namen zeggen en vervolgens iedereen onze naam schreeuwd. Ik heb het idee dat sommige kinderen denken dat Marlies een andere vorm is van hallo, zoveel kinderen weten haar naam en schreeuwen die naar ons als we voorbij lopen. Dat men bijna nooit op tijd is kan ik mij nu nog niet zo aan irriteren, ik ben immers ook iemand die regelmatig te laat aan komt zetten, ik ben benieuwd hoe dat over een aantal weken zal zijn want hier weten ze het soms wel een stuk bonter te maken dan ik in nederland. Ook heb ik gemerkt dat mensen van de compound alles voor ons willen doen. Dit is uiteraard heel erg fijn, alleen regelen ze ook dingen waar we niet om hebben gevraagd en soms kan dat, hoe raar dat misschien ook klinkt, een beetje vervelend zijn. Het is dan lastig want je weet dat ze het beste voor je willen, maar soms regelen ze dingen waardoor jij met allemaal bochten ergens weer omheen moet, terwijl als ze dat niet hadden gedaan had het een stuk makkelijker was geweest. Iets moeilijker vind ik hier nog de zwerfdieren die op straat zijn en de omgang met de kinderen. De kinderen worden in mijn ogen vrij hard behandeld en krijgen wel eens een tik. Ook huilen is iets dat hier niet geheel geaccepteerd wordt. En als een kind dan huilt wordt het niet getroost, maar krijgt het een duw dat het moet stoppen met huilen. Zelf was ik ergens waar ik een hek dicht deed en een kind zijn handen weg wilde halen voordat ze ertussen zouden zitten. Echter zaten deze er blijkbaar al tussen, maar ik had dit niet door. Het kind (een jaar of 3) keek met grote ogen naar mij, maar huilde niet. Totdat het te lang duurde en het begon te huilen, toenpas had ik door dat zijn vingers ertussen zaten. Ik schrok ervan en mijn reactie was automatisch troosten, dit was hij duidelijk niet gewend want hij stopte direct met huilen en keek met grote ogen mij aan. Ook de andere kinderen moesten lachen omdat ik het jongetje trooste.
Een ander bijzonder iets hier in the gambia is dat iedereen een telefoon heeft en constand loopt te bellen. De één heeft een simpele nokia, maar er lopen genoeg mensen rond met een redelijk goede smartphone (sowieso beter dan dat ik heb, maar dat is misschien dan ook niet zo moeilijk:P).

Afgelopen vrijdag zijn we naar een dorpje naast Tanji gelopen. We hebben daar een Nederlands stel ontmoet dat daar al 10 jaar woont. Ze wonen daar prachtig! Het was zo een mooi huis, heel simpel, maar met zulke mooie detailles! Ook zijn we even naar het strand gelopen waar niemand was. Heerlijk even de rust. We hadden die dag veel gelopen en ik merkte op de weg terug naar Tanji dat ik toen het lopen ook wel even zat was. Ik had trek en dorst en voelde mij vies. Gelukkig gingen we naar ons eigen plekje en konden we even uitrusten en een douche nemen. Na 45 min gingen we weer lopen want we hadden een meeting met de theathergroep en moesten daarvoor nog eten.

Marlies had een aantal spullen mee om uit te delen. Ze had een kleurboek en kleurtjes voor de kids, maar ook de volwassnen vonden dit geweldig en zaten te kleuren. Ook nagellakjes uitzoeken was een groot feest voor een aantal vrouwen. Niet alle vrouwen mochten nagellakjes uitzoeken, alleen de vrouwen die niet meer naar school gaan, want op school mag je geen nagellak dragen. Ook lakken ze alleen hun linkerhand, want met hun rechterhand eten ze en dan zijn ze bang dat het afgeeft. ‘S avonds gingen we naar de compound waar ongeveer 20 kinderen en vrouwen voor de tv de meegebrachte dvd ratatouie aan het kijken waren. Ze vonden het allemaal erg leuk. Ook had ik mijn stroopwafelpepernoten meegenomen die ik had gekregen van de korfbal. Allemaal kregen ze een pepernoot waar ze op begonnen te sabbelen. Iedereen nam zonder te weten wat het was de pepernoot aan en stopte het in zijn mond. Ze vonden het erg lekker!

Van de compound aan de overkant kwam een hoop muziek vandaan. Ze vertelde ons dat iemand was getrouwd en dat ze dat aan het vieren waren. Iemand van de compound nam ons mee om even te kijken. Een vrouw sloeg met een stok op een jarrycan en de andere vrouwen stonden eromheen te dansen. Uiteraard moesten wij ook even dansen. Om te kunnen dansen zoals de lokale vrouwen is conditie een vereiste en alles loslaten en je helemaal laten gaan. Geweldig om te zien en mee te maken. Marlies had duidelijk al vaker gedanst want ze kon zo met de Gambiaanse vrouwen meedoen;)

Zaterdag ochtend was het cleaningday, dat is elke laatste zaterdag van de maand. Op deze dag worden de straten schoongeveegd (dit is een grote klus is gezien iedereen alles op de grond gooit) en wordt de boel schoongemaakt. Wij hadden ook een cleaningday voor onze kamer ingelast. Heerlijk om even alles echt schoon te maken en aan te vegen want de jongen die onze kamer had schoongemaakt had dit op zijn gambiaans gedaan. Op de compound vertelde ze al dat de mannen hier niet écht kunnen schoonmaken en dat je dat moet overlaten aan de vrouwen. Na een douche met een kop thee hebben we als voorbereiding op de meeting met de theathergroep het script nogmaals goed doorgelezen. De ochtend vloog voorbij en het was alweer tijd om naar de compound te gaan om te eten en daarna naar het jongerencentrum om te meeten met de theathergroep. Ditmaal hadden we een meeting met de volledige theathergroep. Er waren jongeren uit andere dorpen gekomen die ook graag dit jaar mee wilde spelen. Voor meer informatie over het project kunnen jullie kijken op www.marlieslearn2learn.nl. Dit jaar is het idee om geen educatieve voorstelling te maken zoals de voorgaande jaren, maar een educatieve film over illegale emigratie naar europa. Het is bijzonder om te zien hoe verlegen jongeren zich open stellen zodra ze toneel spelen. Voor andere is het nog lastig om zichzelf goed te presenteren. Ook het lezen van het script is voor een aantal jongeren erg lastig omdat ze niet zo goed kunnen lezen. Binnen de groep zijn hier grote verschillen te merken. Dit heeft te maken met of ze wel of niet naar school gaan wat weer in verband staat met het geld hebben om school te kunnen betalen. We zijn deze dag met de hele theathergroep het script gaan lezen. Doordat we (uiteraard) niet op tijd begonnen hadden we niet genoeg tijd om met elkaar het script uit te lezen (het werd al donker en sommige moesten nog 45 min naar huis lopen). We besloten de dag daarna weer af te spreken. Voordat ze weggingen had ik voor iedereen nog een pepernoot. Ook hier nam iedereen de pepernoot met liefde aan en stak hem in zijn mond. Iedereen vond het lekker. Dus namens ongeveer 50 mensen hier, bedankt voor de pepernoten!

Na de meeting gingen we weer even naar het internetcafe. In het dorp zijn op loopafstand (en dan nl’se loopafstand 10 min want hier in Gambia is een uur lopen ook een prima loopafstand) 2 internet cafe’s waar je voor 15 delassie 30 min kan internetten (55 delassie is 1 euro). Het is dus heerlijk om even kort berichtjes van thuis te lezen en te chatten met mensen die online zijn. Helaas zijn de 30 minuten zo voorbij want echt snel is het internet niet..

Terug in onze kamer namen we weer een douche en genoten van de 10 overgebleven pepernoten! Wat kun je op zo een moment genieten van 5 pepernoten, heerlijk!!

Er staan voor aankomende dagen mooie uitstapjes op het programma dus halverwege volgende week zal er wel weer een nieuw verslag verschijnen!

Liefs!

Verslag 2
Het geluid van de moskee blijft mij elke ochtend wakker maken (6.00!), maar het is hier heerlijk om wakker te worden! Je stapt je deur uit en ziet een prachtig rustige plek waar de zon op het zand en bomen schijnt. In de ochtend is de temeperatuur heel aangenaam! Daarnaast zijn er vele vogels, vlinders en af en toe komt er een eekhorn voorbij.

Zondag hadden we om 10.00 op de compound afgesproken om naar de markt te gaan. Van te voren was ik al gewaarschuwd dat de markt een hoop energie kost omdat het er erg druk en hectisch zou zijn. En het was inderdaad weer een heel avontuur! We gingen weer met de lokale bus. Het is bijzonder hoe dat hier werkt. De busjes zijn afgekeurde busjes uit europa die ze helemaal leeg halen. Daarin hebben ze zoveel mogelijk bankjes gemaakt, heel dicht op elkaar. Elk busje wordt maximaal volgepropt met mensen dus je zit af en toe letterlijk bij elkaar op schoot. Ook het dak wordt volgebouwd met de bagage die mensen meenemen naar of van de markt. Op de heenweg zat ik achterin het busje en schrok mij ineens kapot van een geluid vanuit de kleine achterbak (ongeveer 20 cm). Een jongen naast mij begon te lachen, daar lag blijkbaar een kip vastgebonden. Aangekomen op de markt was het direct een drukte van mensen. Het is niet uit te leggen welke indrukken je dan opdoet; al die mensen, kleuren, geuren en geluiden. Al het etensware ligt in de zon en overal zitten vliegen op (op groente, vis en vlees). Helaas kon ik niet zoveel foto’s maken omdat de mensen het niet waarderen om op de foto te gaan, ik denk dat ze zich geen atractie willen voelen en dat snap ik ook wel. Ik heb een aantal foto’s kunnen maken als ik iets bij een kraampje kocht, ik vroeg dan of ik een foto mocht maken en in sommige gevallen waas het dan wel oke. Ik heb een lap stof op de markt gekocht waarvan ik iemand hier een lokale jurk laat maken, foto’s zullen volgen wanneer de jurk af is;). Ook heb ik mijn eerste onderhandelingen moeten doen over de prijs. Ik had dit nog nooit echt gedaan en vond het heel lastig, zeker omdat ik geen idee heb wat sommige dingen “ normaal” kosten. De onderhandeling verliep dan ook niet zo soepel, maar uitendelijk had ik wat ik wilde voor mij voor een redelijke prijs (waarschijnlijk hadden die mensen in 1x een weeksalaris hihi). Op de markt heb ik verder mijn ogen uitgekeken over hoeveel spullen vrouwen en kinderen op hun hoofd meedragen, zo knap hoe ze dat doen! Ook worden er door de vrouwen veel pruiken gedragen in Gambia, dit is ook erg leuk om naar te kijken, de gekste, maar ook mooiste pruiken komen voorbij. Vermoeid maar voldaan kwamen weer terug bij onze kamer.

Later op de middag hadden we een meeting met de theathergroep. We heben het script uitgelezen en de rolverdeling gedaan, we kunnen nu dus echt aan de slag! Ook heben we het educatieve deel; illegale emigratie naar Europa besproken. Dit was bijzonder om te doen omdat sommige jongeren openhartig waren over kennissen, vrienden of familie die naar europa waren gegaan. Vaak zijn de verhalen daarover erg verdrietig. Mensen vluchten naar Italie met het idee dat het leven daar beter zal zijn, maar het tegendeel blijkt achteraf waar te zijn. Als mensen al de tocht naar Italie overleven staat daar een somber bestaan te wachten. Ze spreken de taal niet, kunnen vaak niet lezen of schrijven en hebben niemand die ze kennen. Als ze er eenmaal zijn is het ook niet zo simpel om weer terug te komen naar Gambia en als dat dan al lukt is de terugtocht ook weer erg risicovol.

Na de meeting heb ik even geskyped met Vincent, wat is dat heerlijk zeg! Even een half uurtje kletsen en hem zien ’s avonds lag ik om 22.00 in mijn bed omdat ik zo moe was van alle indrukken. Het was een bijzonder mooie dag!

Gisteren mochten we mee naar een naamceramonie. Wanneer vrouwen bevallen zijn blijven ze een week met het kind binnen, na een week komen ze hun hutje uit en dat wordt dan gevierd. Helaas kwamen wij te laat aan waardoor we het naar buiten komen hadden gemist. We hebben de rest van de ochtend en een deel van de middag doorgebracht op die compound. Eigenlijk hebben we al die tijd gezeten en gekeken naar hoe het haar van de moeder werd gedaan. Voor het feest van die avond was er een ‘kapper’ gekomen die met meters nephaar de moeder mooi kwam maken. Daarnaast heb ik vandaag zitten te kijken naar hoe ook hier de kinderen zich moeten vermaken zonder enkel speelgoed. Ze spelen voornamelijk met elkaar en in het zand. Daarnaast spelen ze soms met een stuk plastic aan een stok of een autoband en ze vermaken zich prima! Terug bij onze kamer was ik, ondanks dat we dus niet zoveel hadden gedaan, weer erg moe van de indrukken. Het klimaat speelt hierin een grote rol, maar ook het reizen met het ov. ’s Avonds hebben we nog even lekker buiten gezeten en kwam iemand kijken naar de mogelijkheden van internet op onze eigen laptop. Marlies en ik zaten ons al helemaal te verheugen om expeditierobinson terug te kijken!! Helaas is dat niet mogelijk met het internet dat we nu hebben, maar onze facebook checken kunnen we nu wel gewoon bij onze kamer doen!

Vandaag hadden we een rustig dagje ingepland. We zijn rustig wakker geworden en hadden om 11.00 een afspraak en zijn daarna naar het strand doorgelopen. We besloten een alternatieve route te pakken, maar deze viel niet helemaal gunstig uit. Uiteraard kwamen we uiteindelijk op het strand uit waar we twee uur lekker hebben gelegen en heerlijk hebben gegeten. Later die dag hadden we weer een meeting met ‘ de organisatie’ van de theathergroep. Helaas was er maar 1 iemand waardoor we besloten de meeting niet door te laten gaan.

Voor zover weer mijn belevenissen!

Dikke Gambiaanse kus!