Laatste daagjes zijn ingegaan

Hallo allemaal,

Het aftellen is begonnen, nog een paar daagjes en dan ben ik weer thuis. Het voelt wel een beetje dubbel. Aan de ene kant leef ik hier zo natuurlijk en relaxt mijn (aangepaste) leventje. Ik kijk van steeds minder dingen op en ben totaal opgenomen en gewend aan de mensen, de cultuur en het klimaat. Het reizen met de gammele afgekeurde bustaxi uit Europa (en het soms net even meer moeten inschuiven als er een big mama naast je komt zitten en jezelf uit het busje frommelen als je eruit moet, want opstaan voor elkaar daar doen ze hier niet aan), het zand, het compound leven, je niet te druk maken over dingen en de dag op je af laten komen en dus niet al te veel plannen maken is mij ondertussen helemaal eigen. Ik zeg nog net niet de hele dag: ”no problem” en “everything gonaa be alraight”, maar veel scheelt het niet. Aan de andere kant zijn het nog maar een paar daagjes en ben ik eraan toe om weer naar huis te gaan. Ik kijk uit naar alle dingen die Nederland mij te bieden heeft. Uiteraard ons huisje met een heerlijke bank, wc, bad en bed! Maar ook al het eten (bruin broodje kaas, ijs, chocola, gebakken eitje ala Vincent, een goed stuk vlees oei oei oei), maar het aller meeste kijk ik ernaar uit om alle lieve vrienden familie, Osca en Vincent weer te zien en ze een hele dikke knuffel te geven!!!

Afgelopen dagen heb ik uiteraard wat dingen gedaan die nog op mijn lijstje stonden. Zo ben ik aan het einde van de middag naar de visafslag geweest. Rond deze tijd komen alle vissersbootjes binnen met kilo’s vis! Een mooi gezicht met die honderden mensen en misschien wel duizenden vissen! Ik heb een aantal foto’s kunnen nemen, maar niet van heel dichtbij want de mensen zijn hier bang dat je de foto’s in Europa gaat verkopen, dus ze zijn niet zo happig op blanke mensen met een camera.

Toen ik vanuit een training naar huis liep stonden er tientallen koeien en stieren op de weg. De man die de beesten begeleidde liep een compound binnen. Toen ik de dieren wilde passeren begonnen er een aantal te vechten. Zo een held als ik was rende ik terug en ging van een afstandje staan observeren hoe ik er veilig langs zou kunnen. Er was een optie om een andere weg te nemen, maar dat zou zeker weer 20 min omlopen zijn en lopen doe ik hier genoeg. Gelukkig kwam er een fietser langs die mij bang zag staan kijken en riep de meneer van de koeien erbij die met een grote glimlach mij veilig langs de koeien en stieren loosde. Verder heb ik ook de oma van Fatou van de theatergroep bezocht. Zij heeft een mini verloskundige praktijkje aan huis. Uiteraard totaal niet te vergelijken met in Nederland, maar zeer bijzonder om gezien te hebben! Ik kwam daar binnen en werd uiteraard direct aan de hele familie voorgesteld. Ook lag er een vrouw, haar tante, met een baby op bed, ze was die nacht bevallen! Direct kreeg ik het kind in mijn handen, zo klein en zo bijzonder! Gelukkig had ik wat cadeautjes voor de compound in mijn tas gestopt en kon ik haar een lipgloss, zeepje en haarklip geven. Was ik even blij dat ik niet met lege handen aan kwam! Het praktijkje was een klein kamertje met twee bedjes en dat was het. Vol trots liet ze mij een boekje zien waar alle namen van de moeder, vader en kinderen in stonden met de data en het geslacht erbij die ze ter wereld heeft geholpen, soms wel twee op een dag en bijna om de dag wel eentje! Ook op een andere compound heb heel wat kinderen blij gemaakt met belleblaas, jojo, stickers, papier en stiften. Het was de compound van een andere leerling die op een compound leeft met wel 20 kids tussen de 0 en 12 jaar, ik moet er niet aan denken hihi. En verder ik heb aapjes gezien!:) Toen ik van het strand terug naar mijn kamer liep zag ik er twee!

Met de theatergroep hebben we uiteraard ook nog geoefend. Het gaat steeds iets beter. Iedereen weet zijn tekst en ook het spelen met emoties gaat steeds beter. De grootste taak ligt nu in het plannen en organiseren van het opnemen van de film in februari. Ik ben benieuwd hoe dit zal verlopen want plannen en organiseren is zeker niet hun sterkste punt. We hebben de verschillende locaties besproken waar de scènes opgenomen zullen gaan worden en hebben één locatie, een school, al bezocht. Ik was trots op de jongens die het woord deden! Van te voren had ik al aangegeven dat hun het woord moesten doen, maar dit deden ze ook met volle overtuiging, bravo! De aankomende drie weken ligt er nog een hoop werk voor ze dat ze zelfstandig moeten voltooien, maar ik heb vertrouwen in ze; want kijk hoe ver we tot nu toe gekomen zijn!

Deze laatste dagen staan er nog 3 trainingen en een meeting op het programma waarvan de laatste training op het strand zal zijn om er een gezellig afsluiting van te maken. Daarnaast zal ik bijna al mijn spullen (voornamelijk kleding waarvan weer een groot deel van Michelle is) uitdelen aan de lokale mensen. Ik zal (proberen) foto’s te maken van hun in jou kleding Michelle, maar in ieder geval al heel erg bedankt namens de meiden hier Uiteraard staat er nog een ochtendje of middagje strand op de planning om nog net even íets bruiner thuis te komen hihi. De verloren kilo’s ben ik er deze laatste week weer aan het bijeten, ik heb namelijk hele lekkere lokale biscuitjes ontdekt waarvan ik zonder moeite elke dag een pak leeg eet!

Tot over een paar dagen!!!