Alweer twee weken zijn voorbij

Lieve allemaal,

Het is weer tijd voor een nieuw verslag:) Pak jullie dekentje erbij, een kop thee/koffie/chocolademelk en ga er weer rustig voor zitten, want ik heb weer een hoop te vertellen! Ik zal deze keer iets rustiger proberen te typen zodat ik iets minder spelfouten maak want bij het teruglezen van mijn vorige verslag haalde ik er zelfs wel 10 spelfouten uit zonder er echt op te letten dus dan zaten er minimaal een stuk of 25 in…, excuses:P

Met de theatergroep lopen we een klein beetje vast. De eerste anderhalve week hadden ze iets last van opstartprobleempjes en leek het er eind vorige week op dat ze de smaak te pakken hadden, maar het lukt ze nog niet om echt door te pakken. De planning was dat ondertussen alle rollen verdeeld zouden zijn en we eind deze week zouden starten met het oefenen van de tekst, helaas is dit dus nog niet het geval. Ook verliezen we heel veel tijd in het te laat komen opdagen op afspraken. Eigenlijk beginnen we standaard 45 min/een uur te laat en na anderhalf uur zijn pas echt alle mensen er (en dan heb je ook altijd nog heel wat afhakers zonder afmeld bericht). We zelfs een keer na een uur wachten tegen de drie mensen gezegd die er wel waren: “zo valt er niet te oefenen dus morgen weer een kans..”. Zaterdagavond hebben we ‘ de organisatie’ hier op aangesproken, hopelijk laten ze volgende week echt zien wat ze kunnen en wordt de inzet, opkomst en resultaat verdubbeld!

Ik begin steeds meer mijn draai te vinden en een soort ritme te creëren. Alle eerste indrukken zijn een beetje binnengekomen en ik begin aan steeds meer cultuurverschillen te wennen en mij er ook naar te gedragen. Een ritje met de bustaxi kan een hele belevenis blijven, er kan immers van alles gebeuren, maar ik heb wel het gevoel dat ik er langzaam aan wen en dit mij volgende week, als Marlies vertrokken is, zelfstandig gaat lukken. Daarnaast hebben we een gasbrander en een pannetje aangeschaft waardoor we elke ochtend en avond heerlijk een bakje thee drinken en daarmee onze dag relax beginnen/afsluiten. Sonja, de zak met drop is geopend, heerlijk om even iets Nl’s te eten, bedankt. Ook mijn kamer heb ik een beetje gezellig gemaakt door de gekregen kaarten, tekening van Suze en foto’s op te hangen. De gekregen kerstverlichting ligt nog heel even in mijn koffer Son, dat is nu toch nog een beetje vroeg…het is heel gek voor te stellen dat het in Nederland zo koud is en dat iedereen Sinterklaas gevierd heeft. Donderdagavond hebben Marlies en ik buiten in onze zomerkleding Sinterklaasgedichten lopen schrijven voor thuis, was achteraf best een bijzondere ervaring met 25 graden;) Op facebook zag ik de eerste kerstbomen voorbij komen, onwerkelijk is dat! Helaas heeft al die zon ook nadelen (ja echt!), want ik moest er nu dan toch aan geloven, op mijn buik en decolleté ben ik behoorlijk verbrand! Ik heb een lokaal soort zalfje gekregen wat ik erop moest smeren en dat stonk!!! Ik wil niet weten waarvan het gemaakt is (om een indruk te geven hoe het rook; het zou prima van geitenpis, kippenbotjes en hagedissenspuug gemaakt kunnen zijn). Maar ja, het helpt wel… daarnaast beginnen we ook een ritme te krijgen tussen inspanning en ontspanning. Door de warmte gaat veel energie verloren, waardoor het prettig is om de dag rustig te beginnen en elke dag een kleine break in te plannen om even te douche en 30 min bij te komen.

Uiteraard maak ik wel nog meer dan genoeg bijzondere dingen mee hier. Zo zaten we laatst op het strand en kwam er een hele kudde koeien voorbij! Het was zo een mooi plaatje vanaf het ligbedje met een cola in de hand. Eén man liep voorop en een andere man sloot de kudde. Deze koeien liepen van de ene plek naar de andere. Ook begon op 5 december de voetbalcompetitie waardoor ze een openingswedstrijd hadden georganiseerd. We besloten te gaan kijken omdat twee jongens van de theatergroep fanatiek voetballen. Het voetbalveld is eigenlijk één grote zandbak met kuilen en heuveltjes. Om het “ voetbalveld” hadden ze stokken neergezet en iedereen had lege rijstzakken verzameld. Deze hadden ze aan elkaar gemaakt en tussen de stokken gebonden waardoor het een afgesloten ruimte werd. Ze hadden duidelijk heel hard gewerkt want het zag er goed uit en je kreeg een stadiongevoel als je binnen was! Blijkbaar begon de wedstrijd niet om Gambiaanse tijd, maar stipt om 17.00. Wij kwamen, als bijna echte Gambiaanse vrouwen, in onze jurken rond 18.00 aan en hebben dus alleen het laatste gedeelte van de wedstrijd gezien. Maar behalve het goede voetballen van de jongens, en het versteld staan van het niet breken van de enkels over al die kuilen en heuveltjes was vooral de indruk van al die mensen erg bijzonder! Er waren wel 100e mensen komen kijken. Daarnaast hebben we nog een doelpunt mee mogen maken, dat verliep ook net even anders dan in nl. Zodra er gescoord werd rende alle (zeker 100) kinderen het veld op en begonnen te juichen, prachtig om te zien! Uiteraard werd en na de wedstrijd nog wat muziek gemaakt, gefeest en gedanst.

Daarnaast sta ik af en toe nog wel versteld van hoe het eten bereid wordt! Toen we tegen het einde van de ochtend op de compound aankwamen werd net de vis schoongemaakt voor de lunch. Een aantal kleine visjes werden gerookt en twee grote vissen werden in stukjes gesneden. Eerst werd de vis op een houten boomstronk gelegd en met een mesje de vinnen en de staart er vanaf gehaald. Vervolgens werd de vis op een kartonnetje gelegd en werd de vis ingesneden om vervolgens met een hakbijl de vis helemaal in stukjes te hakken. Het is bijzonder om te zien hoe de vrouwen precies weten welke ingewanden waar zitten en hoe snel ze een vis schoon hebben gemaakt. Ook wordt nagenoeg alles van de vis gegeten want weggooien is zonde uiteraard! Zoals elke avond smaakte de vis aan het einde van de middag heerlijk! Ze hadden er een feestmaal van gemaakt met een hoop rouwkorst en spaghetti, genieten!

Zaterdag zijn we met ongeveer 20 mensen naar het strand gelopen. Onderweg werden er twee watermeloenen gekocht om op het strand op te eten. Vorig jaar is Fleur (dochter van Marlies) naar Gambia geweest om de kinderen zwemles te geven. Omdat de meeste kinderen niet konden zwemmen besloten we alle kinderen aan het begin van de zee te zetten en afwisselend twee kinderen mee het water in te nemen. Echter waren de kinderen zo enthousiast en zo vol zelfvertrouwen dat ze beetje bij beetje zelf steeds verder de zee in liepen. Een meisje probeerde te zwemmen alleen lukte dat niet zo goed. Door de schrik lukte het haar niet om weer te gaan staan en terug te lopen waardoor ze lag te spartelen en een hoop water inslikte. Gelukkig stond iemand er dichtbij en kon haar helpen. Het was dus een hele onderneming om met de kinderen in de zee te zwemmen! Bij sommige kinderen zag je duidelijk dat ze de beweging, voornamelijk met hun armen, eerder hadden gedaan en dat ze er volop van genoten! Na een aantal uurtjes op het strand doorgebracht te hebben ging iedereen met een grote lach weer terug naar de compound. Op de terugweg kreeg ik een baby op mijn rug gebonden. Het blijft bijzonder om te zien (en te ervaren) hoe vrouwen daar de halve dag mee kunnen lopen! Zelf had ik na 5 min. al het gevoel dat de baby eruit zou vallen, gelukkig gebeurde dit niet;) Ik denk dat de vrouwen hier qua bouw een veel hollere rug hebben waardoor de baby beter blijft zitten. De baby vond het duidelijk erg ontspannend want binnen drie minuten sliep ze al!

Ennnnn zoals jullie op de foto’s kunnen zien is mijn jurk af hihi. Wanneer ik hem aan heb krijg ik een hoop complimenten! Je merkt duidelijk dat ze het leuk vinden dat je je lokaal kleed.

Liefs!