Verse juice, verse broodjes en de Linda
Blijf op de hoogte en volg Laura
27 November 2014 | Nederland, Hillegom
Verse juice, verse broodjes en de Linda, wat klinkt dat ontspannen! Voor een groot deel is dat tot nu toe ook zeker waar, maar dan wel op de Gambiaanse manier met de europeze stress erbij.
Na een goede vlucht kwamen we in Banjul aan waar we direct Ebola voorzorgsmaatregelen kregen; desinfecterende gel en een temperatuurmeting door middel van een appartaatje dat voor een paar seconden op je hoofd werd gericht. We werden opgehaald door vrienden die ons naar hun compound brachten. De rit in de auto was al een hele belevenis. De auto had een enorme barst in de voorruit en kon niet veel hader dan 50 km/u. Ook rammelde die aan alle kanten wat nog eens werd versterkt door de slechte wegen. Onderweg werd direct water, een simkaart met beltegoed en een watermeloen voor ons gekocht. Aangekomen op de compound maakte we kennis met de mensen en besloten we daar voor de eerste nacht te blijven en de volgende dag verder te kijken voor een slaapplek. Ze hadden al op ons gerekend want het grote bed was leeg. Naast ons lag een kind te slapen waar later een volwassene bij ging liggen en in de andere kamer sliepen drie kindjes op een matras.
De volgende dag werden we om 06.00 gewekt door het geluid van de moskee en niet veel later werden de kinderen wakker om naar school te gaan. Die dag zag ik de compound voor het eerst bij daglicht. Het was veel groter dan dat ik dacht bij aankomst met een hoop bomen en een hutje in het midden (het voorste deel is de keuken en het achterste deel is de geitenstal). Verder lopen overal kippen en geiten rond en zijn er altijd heel veel mensen! Een deel van de kinderen gaat in de ochtend naar school en het andere deel in de middag waardoor er altijd kinderen aan het spelen zijn (met elkaar of een stok want veel meer is er niet). Ook zorgt iedereen voor alle kinderen, baby’s gaan van de ene vrouw naar de andere en soms even naar de man. Dit gebeurd niet heel voorzichtig zoals in Nl, maar gewoon door het kind aan een arm te pakken en over te geven aan de volgende. Ook een kindje van drie maanden heeft al zo een sterk nekje doordat die regelmatig op de rug wordt gebonden dat ze deze niet meer ondersteunen.
Het weer is heerlijk aangenaam, alleen in de middag is het soms net even te warm, maar voor de rest staat er een heerlijk zacht warm windje. Ook de insecten vallen mij erg mee, ik had mij ingesteld op vele grote geluidmakende insecten, maar dit valt alles mee! Wel zijn er zoals verwacht veel vliegen, maar dat komt denk ik ook doordat alles op de grond wordt gegooit, zowel voedselresten als papier/plasic.
We hebben de eerste dag meerdere opties bekeken waar we eventueel zouden kunnen gaan slapen. Op vele plekken was geen douche/wc aanwezig, en na één dag in een kuil te plassen met alleen een doek voor ‘ de deur’ wist ik dat een wc wel erg prettig zou zijn voor mijn verblijf van 7 weken…bij een andere plek was wel een wc en douche aanwezig, maar weer geen bed en de ander zat weer vol voor een bepaalde periode van het verblijf of was dicht ivm de ebola. Ook zijn we even langs het consultatiebureau gelopen waar velen vrouwen met hun kinderen aan het wachten waren om hun kind te wegen en even kort na te laten kijken. Al die mensen bij elkaar, helemaal opgetut met hun mooiste kleding aan, het was een bijzonder gezicht.Ik wilde deze keer nog geen foto maken, maar het is twee keer in de week dat dit plaatsvindt dus ik zal gedurende mijn verblijf wel een keer een foto maken. Sowieso heb ik nog niet veel foto’s gemaakt. Deels omdat ik niet de tourist wil uithangen, maar voornamelijk omdat ik eerst de mensen en de cultuur wil leren kennen en ik nog tijd genoeg heb om prachtige foto’s te maken.
In Gambia eten ze rond 14.00 hun lunch dat een warme maaltijd is. De meeste avonden zal ik op de compound lokaal eten mee-eten. De eerste avond was het een visstoofpotje met rijst. In de ochtend had iemand van de compound al met trots de grote vis laten zien die we later die dag zouden eten. Deze vis lag gewoon buiten op de grond de rest van de ochtend. Ik moest aan Vincent en onze vakantie in Kreta denken omdat die waarschijnlijk in een deuk had gelegen van mijn gezicht. Zo een hele vis met kop en al in de pan met wat ui, courgette en saus erbij, ik kan daar toch niet helemaal aan wennen. Gelukkig wilde iemand van de compound mijn vis ‘ontleden’ zodat ik niet met een mond vol graatjes zat te eten. Uiteraard heb ik het gegeten en het was heerlijk, echt! Je kon proeven dat ze al een aantal uur met het eten bezig waren waardoor de smaken heerlijk ingetrokken waren. Aan het einde van de dag hadden we vele opties bekeken om te overnachten, maar hadden we nog geen geschikte plek gevonden. We besloten nog een nacht te verblijven in de compound waar we ook de eerste nacht hadden verbleven.
De volgende dag heb ik de theather groep ontmoet waar ik aankomende tijd mee zal gaan werken. Uiteraard begonnen we 45 min na de afgesproken tijd want niemand was op tijd. Het is een groep van drie jongens en twee meisjes die ‘ het bestuur’ vormen. De meeste van de groep keken eerst even de kat uit de boom, maar je kon de humor en gezelligheid al voelen. De eerste keer was voornamelijk even een kennismaking en het doorspreken van de plannen voor aankomende dagen.
Doordat we vastbesloten waren om de nacht niet nogmaals op de compound door te brengen besloten we in het dorp verderop te overnachten. De compound is een prachtige lokale plek, maar het is daar altijd erg druk met al de mensen en even rust of privacy heb je daar niet.Verderop in het dorp waren een aantal kamers met een bed douche en wc voor een mooie prijs. Toen we aankwamen met onze spullen waren de kamers heel erg vies en bleek er in de avond geen water te zijn, dus geen douche waar we zo naar uit keken. Ook stonk het heel erg in de kamer. Toen we zelf de kamer een beetje aan het schoonmaken waren besloten we daar toch niet de nacht door te brengen omdat het te vies was en hebben we onze spullen weer ingepakt. We zijn naar onze tweede keus locatie gelopen waar we een auto konden lenen en onze spullen konder verslepen. Ook deze autorit was weer een heel avontuur. De auto oogde iets stabieler, maar had ook vrij veel moeite met de grote kuilen in de weg. Aangekomen in onze kamer hebben we een douche genomen en zijn heerlijk gaan slapen.
Vanochtend bleek de elektriciteit het niet te doen waardoor we geen kopje thee konden zetten. Gelukkig hadden we vele sinaasappels van de compound meegekregen waardoor we heerlijk zelfgeperste juice konden drinken met een broodje en de linda erbij. Op dit moment zijn er volop watermeloenen en sinaasappels te verkrijgen in Gambia en staat er een sinaasappelboom op de compound. Ook staan er hele grote mooie mangobomen, helaas is de mango tijd alweer voorbij.
Met een lokale bus zijn we naar de supermarkt gegaan. Ook nu was de busrit weer een hele belevenis. De auto zat helemaal volgepropt met mensen die allemaal ergens anders eruit gingen. Zodra iemand eruit ging kwam er weer iemand anders bij. Het verkeer in Nl is niet te vergelijken met het verkeer in Gambia. Echt regels waar aan gehouden wordt gelden er volgens mij niet en overal lopen of fietsen mensen op de weg.
Na het bezoek aan de supermarkt hebben we met de theathergroep het script besproken en zijn we daarna naar onze kamer gegaan; even rust en geen mensen die aan je zitten of naar je roepen, want dat gebeurd hier constand als je buiten op straat ben, zowel door kinderen als door de mannen. Op de compound zelf vinden sommige kinderen het juist wel spannend, twee blanke mensen zo dichtbij. Langzaam maken de kinderen steeds meer contact en willen ook even de witte huid aanraken. Ook de baby’s krijgen we steeds sneller in onze handen gedrukt zodat de vrouwen hun handen vrij hebben om water te halen, te koken of schoon te maken.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over mijn eerste dagen hier in Gambia want ik zie zoveel dingen voor het eerst en zoveel dingen waar ik van opkijk, maar ik denk dat dit verhaal voor nu lang genoeg is, tot snel!
Liefs!
Na een goede vlucht kwamen we in Banjul aan waar we direct Ebola voorzorgsmaatregelen kregen; desinfecterende gel en een temperatuurmeting door middel van een appartaatje dat voor een paar seconden op je hoofd werd gericht. We werden opgehaald door vrienden die ons naar hun compound brachten. De rit in de auto was al een hele belevenis. De auto had een enorme barst in de voorruit en kon niet veel hader dan 50 km/u. Ook rammelde die aan alle kanten wat nog eens werd versterkt door de slechte wegen. Onderweg werd direct water, een simkaart met beltegoed en een watermeloen voor ons gekocht. Aangekomen op de compound maakte we kennis met de mensen en besloten we daar voor de eerste nacht te blijven en de volgende dag verder te kijken voor een slaapplek. Ze hadden al op ons gerekend want het grote bed was leeg. Naast ons lag een kind te slapen waar later een volwassene bij ging liggen en in de andere kamer sliepen drie kindjes op een matras.
De volgende dag werden we om 06.00 gewekt door het geluid van de moskee en niet veel later werden de kinderen wakker om naar school te gaan. Die dag zag ik de compound voor het eerst bij daglicht. Het was veel groter dan dat ik dacht bij aankomst met een hoop bomen en een hutje in het midden (het voorste deel is de keuken en het achterste deel is de geitenstal). Verder lopen overal kippen en geiten rond en zijn er altijd heel veel mensen! Een deel van de kinderen gaat in de ochtend naar school en het andere deel in de middag waardoor er altijd kinderen aan het spelen zijn (met elkaar of een stok want veel meer is er niet). Ook zorgt iedereen voor alle kinderen, baby’s gaan van de ene vrouw naar de andere en soms even naar de man. Dit gebeurd niet heel voorzichtig zoals in Nl, maar gewoon door het kind aan een arm te pakken en over te geven aan de volgende. Ook een kindje van drie maanden heeft al zo een sterk nekje doordat die regelmatig op de rug wordt gebonden dat ze deze niet meer ondersteunen.
Het weer is heerlijk aangenaam, alleen in de middag is het soms net even te warm, maar voor de rest staat er een heerlijk zacht warm windje. Ook de insecten vallen mij erg mee, ik had mij ingesteld op vele grote geluidmakende insecten, maar dit valt alles mee! Wel zijn er zoals verwacht veel vliegen, maar dat komt denk ik ook doordat alles op de grond wordt gegooit, zowel voedselresten als papier/plasic.
We hebben de eerste dag meerdere opties bekeken waar we eventueel zouden kunnen gaan slapen. Op vele plekken was geen douche/wc aanwezig, en na één dag in een kuil te plassen met alleen een doek voor ‘ de deur’ wist ik dat een wc wel erg prettig zou zijn voor mijn verblijf van 7 weken…bij een andere plek was wel een wc en douche aanwezig, maar weer geen bed en de ander zat weer vol voor een bepaalde periode van het verblijf of was dicht ivm de ebola. Ook zijn we even langs het consultatiebureau gelopen waar velen vrouwen met hun kinderen aan het wachten waren om hun kind te wegen en even kort na te laten kijken. Al die mensen bij elkaar, helemaal opgetut met hun mooiste kleding aan, het was een bijzonder gezicht.Ik wilde deze keer nog geen foto maken, maar het is twee keer in de week dat dit plaatsvindt dus ik zal gedurende mijn verblijf wel een keer een foto maken. Sowieso heb ik nog niet veel foto’s gemaakt. Deels omdat ik niet de tourist wil uithangen, maar voornamelijk omdat ik eerst de mensen en de cultuur wil leren kennen en ik nog tijd genoeg heb om prachtige foto’s te maken.
In Gambia eten ze rond 14.00 hun lunch dat een warme maaltijd is. De meeste avonden zal ik op de compound lokaal eten mee-eten. De eerste avond was het een visstoofpotje met rijst. In de ochtend had iemand van de compound al met trots de grote vis laten zien die we later die dag zouden eten. Deze vis lag gewoon buiten op de grond de rest van de ochtend. Ik moest aan Vincent en onze vakantie in Kreta denken omdat die waarschijnlijk in een deuk had gelegen van mijn gezicht. Zo een hele vis met kop en al in de pan met wat ui, courgette en saus erbij, ik kan daar toch niet helemaal aan wennen. Gelukkig wilde iemand van de compound mijn vis ‘ontleden’ zodat ik niet met een mond vol graatjes zat te eten. Uiteraard heb ik het gegeten en het was heerlijk, echt! Je kon proeven dat ze al een aantal uur met het eten bezig waren waardoor de smaken heerlijk ingetrokken waren. Aan het einde van de dag hadden we vele opties bekeken om te overnachten, maar hadden we nog geen geschikte plek gevonden. We besloten nog een nacht te verblijven in de compound waar we ook de eerste nacht hadden verbleven.
De volgende dag heb ik de theather groep ontmoet waar ik aankomende tijd mee zal gaan werken. Uiteraard begonnen we 45 min na de afgesproken tijd want niemand was op tijd. Het is een groep van drie jongens en twee meisjes die ‘ het bestuur’ vormen. De meeste van de groep keken eerst even de kat uit de boom, maar je kon de humor en gezelligheid al voelen. De eerste keer was voornamelijk even een kennismaking en het doorspreken van de plannen voor aankomende dagen.
Doordat we vastbesloten waren om de nacht niet nogmaals op de compound door te brengen besloten we in het dorp verderop te overnachten. De compound is een prachtige lokale plek, maar het is daar altijd erg druk met al de mensen en even rust of privacy heb je daar niet.Verderop in het dorp waren een aantal kamers met een bed douche en wc voor een mooie prijs. Toen we aankwamen met onze spullen waren de kamers heel erg vies en bleek er in de avond geen water te zijn, dus geen douche waar we zo naar uit keken. Ook stonk het heel erg in de kamer. Toen we zelf de kamer een beetje aan het schoonmaken waren besloten we daar toch niet de nacht door te brengen omdat het te vies was en hebben we onze spullen weer ingepakt. We zijn naar onze tweede keus locatie gelopen waar we een auto konden lenen en onze spullen konder verslepen. Ook deze autorit was weer een heel avontuur. De auto oogde iets stabieler, maar had ook vrij veel moeite met de grote kuilen in de weg. Aangekomen in onze kamer hebben we een douche genomen en zijn heerlijk gaan slapen.
Vanochtend bleek de elektriciteit het niet te doen waardoor we geen kopje thee konden zetten. Gelukkig hadden we vele sinaasappels van de compound meegekregen waardoor we heerlijk zelfgeperste juice konden drinken met een broodje en de linda erbij. Op dit moment zijn er volop watermeloenen en sinaasappels te verkrijgen in Gambia en staat er een sinaasappelboom op de compound. Ook staan er hele grote mooie mangobomen, helaas is de mango tijd alweer voorbij.
Met een lokale bus zijn we naar de supermarkt gegaan. Ook nu was de busrit weer een hele belevenis. De auto zat helemaal volgepropt met mensen die allemaal ergens anders eruit gingen. Zodra iemand eruit ging kwam er weer iemand anders bij. Het verkeer in Nl is niet te vergelijken met het verkeer in Gambia. Echt regels waar aan gehouden wordt gelden er volgens mij niet en overal lopen of fietsen mensen op de weg.
Na het bezoek aan de supermarkt hebben we met de theathergroep het script besproken en zijn we daarna naar onze kamer gegaan; even rust en geen mensen die aan je zitten of naar je roepen, want dat gebeurd hier constand als je buiten op straat ben, zowel door kinderen als door de mannen. Op de compound zelf vinden sommige kinderen het juist wel spannend, twee blanke mensen zo dichtbij. Langzaam maken de kinderen steeds meer contact en willen ook even de witte huid aanraken. Ook de baby’s krijgen we steeds sneller in onze handen gedrukt zodat de vrouwen hun handen vrij hebben om water te halen, te koken of schoon te maken.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven over mijn eerste dagen hier in Gambia want ik zie zoveel dingen voor het eerst en zoveel dingen waar ik van opkijk, maar ik denk dat dit verhaal voor nu lang genoeg is, tot snel!
Liefs!
-
27 November 2014 - 21:52
Wilma Kors:
wat fantastisch om te lezen Laura! Je kan wel een boek schrijven straks, geweldig.
Fijn om je op deze manier te kunnen volgen, kijk uit naar je volgende verslag.
Succes en zorg goed op je zelf, veel liefs Wilma -
27 November 2014 - 22:00
Nicole:
Wow wat een belevenissen!...
en wat leuk om mee te mogen lezen in jou avontuur.
Geniet van al het moois en bijzonders wat je ziet en mee maakt.
liefs en dikke knuffel -
27 November 2014 - 22:19
Dalien:
Zoooo herkenbaar, flashbacks v jaren geleden komen weer boven...goed geschreven Laura! -
27 November 2014 - 22:23
Elian:
Hoi Laura, wat leuk om je ervaringen te lezen. Alleen de eerste dagen zijn al bijzonder om te lezen. Geniet van deze bijzondere periode en veel succes. Groetjes, Elian -
27 November 2014 - 22:26
Glennos:
Leuk lau! Leuk om te lezen hoe het allemaal gaat daar.
Echt superstoer! Xxx -
27 November 2014 - 22:30
Carla En Maarten:
Laura wat leuk om al zo snel iets van je te 'horen'! Erg leuk om je belevenissen te lezen en foto's te zien. Je zal nog veel gaan meemaken, geniet ervan.
Liefs Maarten en Carla -
27 November 2014 - 22:45
Saskia:
Hey Lau,
super leuk om je avonturen te lezen! Geniet ervan en ik kijk uit naar je volgende blog :-)
Xx -
27 November 2014 - 23:29
Sanne, Pieter En Suze:
Wat een gaaf verhaal al en je bent er net! Dat belooft veel goeds.
Geniet ervan!
Goetjes van ons -
27 November 2014 - 23:36
Bassie:
Ola,
Wat een heerlijk verhaal om te lezen.
Leuk om al die verschillende dingen mee te maken, ben nu al benieuwd naar je volgende :-)
Heel veel plezier nog Lau xx -
28 November 2014 - 07:01
Wim En Jolanda:
Lieve Laura,
Wat een ervaring - Trots op je - Geniet ervan !!!!
Dikke knuffel xx
-
28 November 2014 - 16:18
Els:
Je hebt al heel wat indrukken opgedaan in een paar dagen!
Leuk om dat te lezen en je te volgen de komende tijd.
Liefs -
28 November 2014 - 21:16
Laura:
Erg leuk om alle berichtjes te lezen! Mocht iemand mij willen bereiken, mijn hotmail doet het hier niet dus graag een berichtje via fb sturen;) Ik blijf natuurlijk graag up to date over hoe het in nl gaat!:)
Liefs -
30 November 2014 - 18:38
Sonja:
Hi Laura,
Met een grote smile, heb ik je verslag gelezen.
Geweldig..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
